ریحانه

یکی از اسرار آفرینش اینست که هر فردی علاقه دارد دارای فرزندی باشد تا او را بر حسب دلخواه تربیت کند و به یادگار بگذارد.انسان فرزندش را از بقایای وجود خودش محسوب می دارد و با فرارسیدن مرگ، وجودش را خاتمه یافته نمی داند، اما شخص بی فرزند، دوران زندگی و حیات خودش را کوتاه و با فرارسیدن مرگ، خاتمه یافته می پندارد، شاید دستگاه آفرینش می خواهد بدین وسیله، نسل انسان را از انقراض و نابودی محفوظ بدارد. پیغمبر (صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم) و خدیجه نیز چنین آرزوییداشتند. خدیجه ای که برای ترویج خداپرستی و نجات بشریت از هیچگونه فداکاری دریغ نداشت، و برای پیشبرد هدف مقدس پیغمبر اکرم از مال و خویشان و دوستانش چشم پوشید، و بدون هیچ قید و شرطی تسلیم خواسته های محمد گشت، حتما علاقه داشت از محمد صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم فرزندی پیدا کند که از دین اسلام حمایت نماید و در بسط و ترویج آن و به ثمر رساندن هدف عالی محمد صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم کوشش کند. پیغمبر اکرم می دانست که مرگ برای بشر حتمی است، و درمدت محدود و کوتاه زندگی، نمی تواند هدف بزرگ خویش را کاملا اجرا کند و جهان بشریت را از گرداب گمراهی نجات دهد. پیغمبر به خوبی می دانست که باید بعد از او افرادی باشند تا در تعقیب هدفش جدیت و کوشش نمایند. و طبعا دلش می خواست که آن افراد فداکار، از نسل خودش بوجود آیند. محمد (صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم) و خدیجه چنین آرزویی را داشتند، اما متاسفانه پسرانی که قبلا از آنان بوجود آمده بودند و به نام عبداللَّه و قاسم نامیده شدند، در کودکی وفات کردند. به همان مقدار که پیغمبر و خدیجه از آن مرگ ناگوار، اندوهگین شدند دشمنانشان شادمان و خشنود گشتند و بدان وسیله، نسل محمد را عاص بن » یعنی بی فرزند می خواندند. هنگامی که عبداللَّه وفات کرد « ابتر » منقرض شده پنداشتند. گاهی آن حضرت را به عنوان به جای آن که محمد صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم را در مرگ فرزندش تسلیت گوید، در مجامع عمومی آن حضرت را ابتر و « وائل بی فرزند می خواند و می گفت: بعد از آن که محمد بمیرد اثری از وی باقی نخواهد ماند و با زخم زبان،دل پیغمبر و خدیجه را مجروح می نمود. (سیره ی ابن هشام ج 2 ص 34 . تفسیر جوامع الجامع تالیف طبرسی 529)

  اما خدا به پیغمبر بشارت داد که خیرات و خوبیهای زیادی به تو عطا خواهیم نمود. در پاسخ دشمنان سوره ای محمد! ما کوثر را به تو دادیم. پس برای خدا نماز بگزار و قربانی کن.

فرصت

                                                          فقط یک بار به دنیا می آیی،                               

فقط یک بار خداوند زندگی را به تو هدیه می کند؛

امّا، در سرایی دیگر همواره خواهی بود؛            

  اگر این فرصتِ یک باره را از دست دهی،
                               چه خواهی کرد؟
گرچه یک بار به دنیا می آیی                            

امّا یادت باشد که هر صبح، تولدی دوباره است؛      

      تولدی از خود، با خود و به دست خود.

                                                و تو با تولّد همواره ی خود در دنیا، در صبح زیبای بهشت می سرایی که:

ستایش خدایی را که در وعده اش با ما صادق بود و زمین را به ما میراث داد تا در

بهشت، هرجا که خواهیم جای گزینیم. پس چه نیک است پاداش اهل عمل.

پنجره اى به روشنایى

کودکی که از مادر متولّد می شود، رحمت الهی را به خانه می آورد، شادی و نشاط را در خانواده می پراکند و نهال عشق و محبت را در دل مادر و پدر می پرورد. این کودک با بازی های کودکانه، زیر نگاه پدر و مادر رشد می کند تا به دوره ی نوجوانی و جوانی می رسد. در این دوره، احساس استقلال می کند، توانایی های جدیدی در خود می یابد و جدّی بودن زندگی را لمس می کند. در می یابد که زندگی آینده به تصمیم های امروز او بسته است. به تدریج تصمیم هایی می گیرد، سرد و گرم زمانه را می چشد.

در مسیر

توکّل بر خدا به معنای اعتماد به خداوند و سپردن نتیجه ی کارها به اوست. انسان متوکّل خداوند را تکیه گاه مطمئن خود می یابد و در عین عمل به وظایف، امورش را به او واگذار می کند. او می داند که در صورت انجام وظیفه، هر نتیجه ای که به دست آید، به مصلحت اوست، گرچه خود بدان مصلحت آگاه نباشد. زیرا خدای حکیمی که جهان را تدبیر و اداره می کند از هر کس نسبت به ما مهربان تر است. اگر این گونه باشیم، خداوند کارهای ما را به بهترین وجه چاره خواهد کرد و آن چیزی را که حقیقتاً به نفع ماست پیش خواهد آورد. خداوند آینده هایی را می بیند که ما نمی بینیم و به مصلحت هایی توجه دارد که ما درک نمی کنیم. گاهی چیزهایی را به نفع خود می پنداریم در حالی که به ضرر ماست، یا اموری را به ضرر خود می دانیم در حالی که به نفع ماست. بنابراین شایسته است که با اخلاص بر خدا اعتماد کنیم و بدانیم که هیچ قدرتی در جهان مانع چاره سازی خدا نیست.